بسم الله

مساله اين جاست كه اول يكي بايد بيايد براي حضرات جا بيندازد كه بابا به خدا اين در و ديوار هم تاريخ دفاع مقدس است. اين ها هم ارزشها و آثار به حساب مي آيند. شلمچه و دوكوهه آخر خط بود. از سرخط غفلت نكنيد. از همين كوچه ها. همين خانه ها كه اين آدم ها را بيرون دادند.

بعد تازه بحران دوم پيش ميايد. بايد آمد و اثبات كرد كه اين كي نوع از آثار تاريخ انقلاب و جنگ مملكت را مثل آن يكي انواع ديگر داغان نكنيد. آن بلاي توريستيزاسيون را كه سر شلمچه آورديد، آن يكسان سازي شبه كمونيستي را كه توي مزار شهدا راه انداختيد، ... خلاصه باز از اين كارها به كله تان نزند.

بعدتر، نوبت بحران سوم است. خب حالا چه بكنند پس؟ اصلا اولويت دارد اين كار؟ ديوار را ببرند توي موزه؟ موزه را بياورند اين جا؟...

مساله دارد بحراني تر مي شود! مردم مي آيند موزه؟ مردم بيايند موزه اصلا؟ دفاع مقدس موزه اي هست؟ چقدر؟ اصلا خود به خود كرنش نكرده ايم در برابر نگاه موزه اي به جنگ؟ جنگ را نبايد داخل همه كوچه ها باز يافت؟

بحران، چهره خوبش را هم به نمايش مي گذارد كم كم. مي داني، اصلا بايد بيخيال بنياد و غيره و غيره شد. جنگ را مردم انجام دادند و مردم بايد حفظش كنند. به قول نصرت الله محمودزاده -نويسنده جنگ- اشتباه تاريخي بچه هاي جنگ اين بود كه ثبت تاريخ و فرهنگ جنگ را سپردند به مسولان مربوطه! شما.. شما كه جزو مردمي الحمدلله، بيا و دوربينت را بردار و كاملا مايوس از مسئولان مربوطه همه ديوارها را عكس بينداز. نه براي رساندن صداي اعتراض. براي ثبت تاريخي و هنري شان. بعد همين كار را توي شهرهاي ديگر انجام بده. تجربه ات را ثبت كن و بينداز توي كله يك عده ديگر توي شهرهاي ديگر اين مملكت. بچه هاي شهرهاي ديگر حتا فرصت دارند تك تك قبرهاي مزار شهدايشان را ثبت كنند قبل از آن كه به قول حاج سعيد قاسمي، تسونامي برسد! اين روش بهتر نيست؟

نتيجه گيري انشاي من: از اين به بعد شخص شما -شماي نوعي البته- مورد مواخذه هستيد.

پايان!