تخته سنگها نتراشیده اند اما سنگ تراش کوشیده تا نوشته و حواشی نوشته خود را با شکل سنگ هماهنگ کند . این اولین چیزی است که چهره ای روستایی به این قبرستان بخشیده است .چهره ای که در شهرها ، به دلیل دخالت زیاد ابزار صنعتی ، به هیچ وجه دیده نمی شود .و قبرستان که محل ملاقات انسان با طبیعت خویش است ، در شهر تبدیل به یادمانهایی بی روح گردیده .

سنگ تراش روستای فریزی را شاید بهتر باشد که سنگ خراش صدا بزنیم زیرا آنطور که از جنس اثر بر می آید ، حاصل خراش ابزاری تیز بر روی سنگ است نه کنده کاری مثلا قلم و چکش .

مفردات این سنگ نوشته ها ، باز هم ترکیبی است از سختی سنگ ، محدودیت ابزار ، دست خط شخصی و تلاش برای زیبایی اما نه از نوع از پیش تعریف شده اش .

ترکیب اما ، بسیار وزین وزیبا بر سنگ ها نشسته است . سنگ قبر زنان با فرمهای گیاهی مدور و متنوع ، و سنگ قبر مردان با فرمهای عمود و افق ، مانند آنچه در صفحه آرایی نسخ خطی دیده ایم ترکیب و تزئین یافته . و این شاید پس از سالیان متمادی در این روستا به صورت یک مکتب در امده باشد .

اینجا ، نام صاحب قبر را هم بر سنگ حک می کنند و هم بر سیمان و ظاهرا با چکش و قلم . در سیمان نوشته ها زوایای تیزتری به هم می آید و در سنگ نوشته ها که عمدتا مرمرند ، زوایا کند تر و کاراکتر حروف گردتر و توده وار ترند . اما جوهر خط ها ، همه یکی است و آن دست خط ساده سنگ تراش محمد آبادی است .

فرم سنگ ها یکی است اما زنان را می توان از تصویر آئینه و شانه چوبی که دوطرف دندانه دارد شناخت . قدیمی ترین تاریخ سنگ ها را سنه 1203 خواندم .

این خط ها و نظایر آن ، چنان به لحاظ فرم و همنشینی دارای یکدستی و انسجام است . وتکلیف مفردات و ترکیباتش چنان روشن و تعریف یافته است که قابلیت استخراج سامانه های مختلف حروف مانند فونت و لوگو تایپ را دارا می باشد .

کمترین کاری که بعد از عکاسی این مجموعه کردم ، آرایش حروفم در این پوستر بود :

ای کاش سنگ قبر من را یکی به این سادگی و روانی بنویسد . بنویسد : ((گر به همه عمر خویش ، با تو برآرم دمی / حاصل عمر آن دم است باقی ایام ، رفت ))